Joseph Renzulli deed in 1975 een ander onderzoek naar hoogbegaafdheid. Zo kon hij vaststellen dat creativiteit en motivatie minstens even belangrijk waren om van hoogbegaafdheid te kunnen spreken. Op basis daarvan stelde hij een multifactorenmodel. Op termijn sprak Renzulli niet langer van intelligentie of intellectuele voorsprong, maar van bijzondere capaciteiten. Als iemand wel bijzondere capaciteiten had, maar geen hoge intelligentie, werd er niet gesproken van hoogbegaafd, maar van hooggetalenteerd. Daarmee bedoelde hij dat iemand heel goed kan zijn in een bepaalde sport, maar op school geen bijzonder hoge resultaten behaalt.